تولید نانوداروهای مسکن با اثربخشی بیشتر و بسته به گزارش روز دوشنبه گروه علمی ایرنا از پایگاه اطلاع رسانی مدیکال اکسپرس، اگرچه اثر تریاک و مشتقات دارویی آن در کاهش درد میلیون ها نفر در سراسر جهان به اثبات رسیده است. شواهد معتبری وجود دارد که نشان می‌دهد بسیار اعتیادآور است و منجر به موارد زیادی از سوء استفاده و مرگ در بیماران معتاد به آن شده است. به دلیل این عارضه جانبی بسیار جدی، دانشمندان به دنبال دارویی بودند که به همان اندازه مؤثر باشد. اما اعتیاد آور نیست. محققان روی پپتیدها (پلیمرهای کوچک چند اسید آمینه) کار کردند که به طور طبیعی در بدن وجود دارند و به گیرنده های مواد افیونی متصل می شوند. یکی از نمونه های آن لئوانکفالین است، نوعی اندورفین که در انتهای عصب تشکیل می شود. گفته می شود داروهایی که با مدل سازی این پپتیدها ساخته می شوند به همان اندازه مؤثر هستند و اعتیاد آور کمتری هستند. اما تلاش محققان برای تولید دارو به دلیل غیرقابل نفوذ بودن سد خونی مغزی (ناحیه ای که مایع خارج سلولی مغز را در سیستم عصبی مرکزی جدا می کند و جریان خون در گردش در بدن را جدا می کند؛ به طوری که اگر رنگ به داخل بدن تزریق شود). خون، هیچ اثری از این ماده در مغز وجود ندارد)، بی نتیجه بود. برای حل این مشکل، محققان نوروپپتیدهای لئوفنکالین را به نوعی لیپید به نام اسکوالین متصل کردند و در نتیجه به دارویی رسیدند که می‌توان آن را مستقیماً به قسمت‌هایی از بدن که درد دارند تزریق کرد. آنها امیدوار بودند که داروی مذکور با تأثیر بر سیستم عصبی محیطی، نه با تأثیر بر مغز، درد را کاهش دهد. این محققان داروی خود را با تزریق آن به پنجه‌های متورم موش‌های آزمایشگاهی آزمایش کردند، سپس این قسمت از بدن را در معرض حرارت قرار دادند تا واکنش‌های درد را اندازه‌گیری کنند، هر چه واکنش کمتر باشد، درد کمتری خواهد داشت. این محققان معتقدند پس از تزریق مسکن های جدید، موش ها از نظر درد وضعیت بهتری را نشان دادند. آزمایشات بیشتر نشان داد که این دارو نسبت به مشتقات تریاک اثر طولانی تری دارد و به دلیل عدم اتصال به مغز اعتیادآور نخواهد بود. اگرچه آزمایش‌های بالینی بیشتری مورد نیاز است، اما یکی از چالش‌ها، استریل کردن دارو بدون فاسد شدن آن است. همچنین، این دارو باید بر روی سایر نمونه های حیوانی و همچنین داوطلبان انسانی آزمایش شود. “ایرنا”